Het Treinleven

Maandagavond stonden Judith en ik - als twee kinderen in een snoepwinkel zo blij - met onze neus vooraan op het perron: daar stond hij dan, de Trans Mongolië Express!

Om 23.45 zou hij vertrekken en stipt een half uur eerder gingen de deuren open (Russische treinen zijn echt heel stipt, zo bleek de gehele reis). Je koopt een specifiek bedje in een specifieke coupe in precies die wagon, dus na wat indringend onderzoek van ons Russisch treinkaartje wisten we dat we wagon 3, bedje 11 en 12, moesten hebben. Onze twee provodniks (Elena en Svetlana, ik verzin het niet), controleerden onze kaartjes en we mochten als eersten naar binnen! 

Jubelend bewonderden we ons huisje voor de komende 4 dagen. Hilariteit ten top en erg blij met onze keus om deze lange rit te kiezen voor een tweepersoonscoupe. Je kreeg slippertjes en een handdoek, beddengoed was aanwezig. De banken konden worden omgeklapt tot bed. Toen we goed en wel geïnstalleerd waren, keken we elkaar even aan: nou, jeetje, dit is het dan voor de komende dagen.

En wat doe je dan hè, als je 4 dagen in een trein zit? Nou, het blijkt dus dat je vooral veel naar buiten zit te turen, wat zit te kletsen, nadenkt, leest, nog meer leest, ritjes maakt naar de wc en terug (in Judiths geval 100 keer op een dag, breekt wel lekker de week), kopje thee haalt, puzzelt, en ga zo maar door. Ik vond het wel rustgevend, want meer kan je gewoon niet. Tijdens de stops kan je naar buiten stappen op het perron om even een frisse neus te halen en de benen te strekken. De eerste keer vonden we dit een beetje eng - stel, die trein rijdt weg - maar omdat er zo duidelijk staat aangegeven hoe lang de stop duurt, durfden we op een gegeven moment hier wel op te vertrouwen. Er staan dan ook gekke kraampjes op het perron waar je allerlei toestandjes kan kopen, dus honger en dorst heb je niet. Je probeert wat structuur (daar hou ik van) aan te brengen in je ochtendritueeltje (douchen kan niet - ieuw vettig haar) en eetmomentjes. Ik ben natte washandjes enorm leren te waarderen. Lekker kneuterig hobbelden Judith en ik dan heen en weer door de wagon. Letterlijk hobbelen trouwens, want de trein is niet bepaald subtiel. ‘s Nachts leek dit nog erger te worden, omdat de trein dan sneller ging rijden.  

Dagenlang raasden er allerlei landschappen aan ons voorbij. We hebben (een beetje) sneeuw zien liggen en sneeuw zien vallen. Mooie luchten, eindeloze vlaktes. Het begon heel sober, met dorre grasvelden en kale bomen (berken, aldus Judith). Af en toe kwam er een deprimerend dorpje voorbij. Je zou er maar wonen. Het voelde echt als the middle of nowhere, waarschijnlijk omdat dat ook zo was. Ki-lo-meters dat je geen mens ziet. Op dag drie werd het landschap wat glooiender, de bossen voller - meer groen en meer dennenbomen - en er lag meer sneeuw. Bizar om te realiseren dat je door Siberië glijdt!  

Nog even wat meer over het praktische leven in de trein (het valt bijna niet uit te leggen, maar dan heb je een beeld):

• er zijn twee provodniks aanwezig (een soort persoonlijke conducteur die ervoor zorgt dat alles netjes verloopt in de wagon). Hilarisch dat elke dag Elena (of Svetlana) de gang en elk coupeetje zorgvuldig ging stofzuigen. De eerste keer kwam ze al Russisch babbelend en druk zwaaiend binnen dat we onze voeten in de lucht moesten doen, haha). Ze spreken nauwelijks Engels. Met handen en voeten en flink wat “spasiba’s” later kwamen we er steeds wel weer uit.
• De wagon bestond uit 9 tweepersoonscoupes en twee toiletten, die altijd netjes onderhouden werden door Svelena)
• Je kunt in de wagon dingetjes kopen als flesjes drinken, een nootje, chippie, chocolaatje, noodles, etc. Kost geen drol.
• Elke wagon heeft een kokend-water-tapje, dus theeleuten naar hartelust.
• De wagon naast ons was de restaurant-wagon, waar je terecht kon voor een warme maaltijd. We hadden ons erop ingesteld dat we hier niet al te veel van moesten verwachten - die verwachtingen waren ook wel terecht - maar desondanks prima en na al die thee wel een verademing. Mijn culinaire honger zal worden gestild in China en Hong Kong hou ik mezelf voor. 
• Er hangt in de gang een overzicht en tijdschema van de stops en hoe lang deze stops duren. We kwamen erachter dat een rood gemarkeerde streep betekende dat je een tijdszone doorging en de klok dan een uur moest verzetten. Ik geloof dat we een stuk of 4 tijdzones zijn gepasseerd. Laten we het erop houden dat we veel tijd hebben doorgebracht met elkaar vragen welke dag het nou eigenlijk was en hoe laat het nu eigenlijk was. 

En dat is alweer het eerste deel van onze epische treinreis. Vrijdag 3 mei komen we aan in Irkutsk, onze eerste stop. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel weer zin heb in vaste grond onder mijn voeten en een douche! Benieuwd wat Siberië ons verder te bieden heeft!

Liefs,

Anne